Stap die Camino-pelgrimstog saam met Netwerk24

MEER OOR DIE CAMINO-PELGRIMSTOG

Kom tot verhaal op die Camino de Santiago

Meer as 300 000 mense van oral in die wêreld stap jaarliks die Camino de Santiago.

Sommige stap dit omdat hulle opnuut sin wil vind in hul lewe, ander wil weer hulself, hul geloof of die natuur ontdek, terwyl party bloot ’n behoefte het om weg te breek van die dolle gejaag en iets van die avontuur van hierdie reis wil beleef.

Wat is die Camino?

Die Camino de Santiago is ’n pelgrimsreis vanuit verskillende rigtings van Spanje, Frankryk en Portugal wat almal op die dorpie Santiago de Compostela in Galisië eindig, waar ’n deel van die oorskot van die dissipel Jakobus volgens oorlewering begrawe is.

Die legende lui dat Jakobus ná sy teregstelling in Jerusalem in Spanje begrawe is, en dat die plek van sy graf in die 9de eeu aan ’n skaapwagter in die nag geopenbaar is.

Koning Alfonso II was die eerste pelgrim wat na die graf gereis het om hulde aan die dissipel te bewys. Meer as ’n 1 000 jaar later stroom pelgrims steeds jaarliks na Santiago.

Die meeste stap die Franse Camino, wat in St. Jean Pied de Port in Frankryk wegspring, na aanleiding van die roete wat in detail deur die Fransman Aymeric Picaud uiteengesit word in die Codex Calixtinus, ’n geskrif uit 1140. Baie van die dorpe, paaie en brûe wat hy beskryf, bestaan reeds.

Pelgrims bepaal self die afstand wat hulle stap, maar moet ’n minimum van 100 km te voet aflê as hulle ’n Compostela (sertifikaat van voltooiing) in Santiago wil hê.

Vind jou ritme in die Camino

Deur Maryke Cumpsty

Maryke Cumpsty het nog altyd gedroom van ’n epiese ervaring saam met haar seuns, en in die jaar waarin sy 50 word, besluit sy om die Camino saam met haar oudste seun aan te pak. Hierdie 260 km lange staptog is ’n daad van liefde – vir jouself, vertel sy.

’NRuk gelede lees ek hierdie op Facebook raak: “If you’re thinking too much, you’re not moving enough.”

Dis nou gepas, dink ek. Want oor ’n week vertrek ek en my 19-jarige oudste seun, William, saam met 21 ander pelgrims uit Suid-Afrika op die eerste Netwerk24 Camino-toer. Die missie: om die laaste 260 km van die Camino de Santiago-pelgrimstog in Spanje van Astorga na Santiago de Compostela in 13 dae te stap.

In die jaar waarin ek die groot 50 vier, word ’n droom deels bewaarheid: om ’n epiese ervaring saam met my seuns te hê. En soos ’n wafferse merker langs die Camino-weg het dié geleentheid spreekwoordelik oor my pad gekom en ek besluit, dié is my en William se avontuur! Hy besef dit nog nie, maar hy gaan dit met liefde vir homself doen . . .

Dit kos haarfyn beplanning

Die pakkery word haarfyn beplan, want, soos in die lewe, hoe ligter ons reis, hoe makliker – selfs met ons sakvervoerdiens wat spesiaal ons groep se bagasie van oornagplek tot oornagplek aanry. Die paklys word gestroop tot die basiese noodsaaklikhede. Drie stelle stapklere, Vaseline en sokkies met tegnologie teen blase. Rome en jel om seer spiere mee te streel. Hoed, koplampie, selfoon en laaiers, medikasie en reënjas. Met ingeloopte veldlooptekkies aan die voete en paspoort in die hand, vat ons die pad.

Op die Madrid-Barajas-lughawe ontmoet ons die res van die Netwerk24-pelgrims en ons toerleiers, Evan Naudé en Sam Wroth Rietmann. Sommer op die lughawe al word daar lekker in Afrikaans gekuier.

Op die busrit na Astorga, ons wegtrekdorp, ervaar ek ’n gevoel van opwinding met ’n goeie dosis senuweeagtigheid oor of ek dit gaan regkry en gaan geniet.

Astorga is pragtig met dele wat jou verplaas na die Middeleeue. Die Episkopaalse paleis deur Antoni Gaudí staan imposant op die kruin: vertrekke met dramatiese dakboë, gevul met goue lig wat deur die loodglasvensters val.

Om 08:00 op 3 Oktober gee ons saam ons eerste tree.

Van dag twee af sal elkeen die Camino op sy eie manier aanpak.

Laat die staptog begin!

Dag een loop lekker – dis ’n 20 km-dag. Die klein dorpies is gerieflik naby aan mekaar vir ’n koppie koffie, yskoue bier en iets om te eet. Jy begin ’n idee kry van hoe hierdie Camino-storie eintlik werk. Tot daai laaste vyf kilometer! Gewoonlik skuil daar ’n laaste kuitvretertjie van ’n bult. Of ’n baie duidelike bewys waarom smiddae in Spanje siësta-tyd is! Soos die dag sy loop neem, styg die kwik ook tot ’n hoogtepunt. Dié les het ons vinnig geleer toe ons laatmiddag deur ’n warm wingerd moes swoeg ná ’n te lekker wynproe vroeër.

Dag twee lei ons verby die Cruz de Ferro, ’n ysterkruis waar elke pelgrim ’n klippie as ’n simbool van sy reis neerlê, tot oor die hoogste punt van die Camino. Die volgende stapdag begin hoog in die berge en kronkel teen die hange af tot waar die Middeleeuse brug jou in die dorpie Molinaseca innooi. Vir lang ente bevind ek myself met ’n stille bewustheid dat ek my voetspore voeg by derduisende pelgrims deur die eeue.

Elke oggend staan ons ’n bietjie makliker op. Opgewonde oor waarheen die roete ons gaan lei.

Die dorpie Las Herrerías is storieboek-mooi. En toe die twee taai dae . . . Die 20 km na Fonfría klim ons amper 900 m. Net in die eerste 7 km moet ons 600 m se steilte pak.

Bo begroet die lang klanke van ’n doedelsak jou soos jy die antieke dorpie O Cebreiro – net anderkant die grens van Galisië, op die spits van die Cebreiro-berg – instap. Die kliprondawels met rietdakke of pallozas is byna 1 500 jaar gelede deur die Kelte gebou. Dié uitdagende dag sluit ons in samesyn af waar ons aan ’n lang tafel ’n tipiese pelgrimsete in Fonfría geniet.

Dis moeilik, maar die moeite werd

Die volgende dag is ook ’n bulletjie! Die langste afstand – ’n stewige 27 km wat eerder soos 30 km voel. Dis meestal afdraand met die knieë en tone wat dié keer houe vat. Maar ná hierdie twee taai dae, stap almal sterker, elkeen met hul eie strategie oor hoe om die tog te takel.

En net toe jy dink jy’t die Camino bemeester, moet ons gewoond raak aan die groot groepe pelgrims wat skielik saam met ons deur die mosgroen woude vanaf Sarria stroom. Die meeste pelgrims op die Franse roete begin hul Camino hier omdat jy ’n minimum van 100 km aaneen moet stap om jou sertifikaat van voltooiing of Compostela te kry. Hiervoor moet jy ook elke dag twee stempels in jou Camino-paspoort as bewys versamel.

Op dag 13, Sondag 15 Oktober, lei Wilma Henning (75) ons in die reën deur die poort na die eindpunt van ons Camino – die plein voor die Santiago de Compostela-katedraal. Ons het 260 km te voet gemaak!

Ons laaste oggend saam beleef ons ’n Camino-hoogtepunt met die eeue oue botafumeiro-seremonie wat spesiaal vir die Netwerk24-groep in die katedraal gedoen word. Agt mans hys ’n yslike wierookbak in die lug op, en swaai dit heen en weer. Ons word ook vir ’n oomblik stil by die dissipel Jakobus se graf in die kelder van die katedraal – die rede waarom pelgrims al meer as 1 000 jaar hierdie weg stap.

Die Camino is soos die lewe

Die Camino, en die lewe, is makliker as jy jou ritme kry. Nog beter as jy en die maat wat saam met jou die pad stap, in ritme is. Só was my en William se voeteval – gemaklik in pas.

Die Camino, en die lewe, is makliker as jy gereeld langs die pad jóú mense se gesigte in die skare sien.

Op die Camino, en in die lewe, gaan jy iewers met jouself gekonfronteer word. Wegkruipplek is daar nie.

Baie van ons druk maar deur die lewe ondanks blase.

Verander die Camino jou lewe? Sonder twyfel. Tree vir tree word jou kop stiller. Kalm. Stap is medisyne, het Hippokrates gesê.

LEES OOK | Die ervarings van die tweede Netwerk24-Camino-toer in April 2024